De vraag is of men al dan niet,
zeker in de donk’re dagen,
de noden en verlangens ziet
die and’re mensen bij zich dragen.

Want dikwijls schuilen die diep binnen,
verborgen achter vele deuren.
Dus waar moet een oude man beginnen
wanneer hij levens op wil fleuren?

Nee, hij heeft niet lopen denken
“wat hij nu toch weer zou schenken…”
Wat nodig is, beseft Sint goed.
Een beetje steun, een beetje moed,
een stukje hulp en wat begrip
voor elk gezin dat in een dip,
dat in malaise hier verkeert,
daar waar het aan een lach ontbeert.

Maar elke ouder gaat het goed,
het leven voelt een beetje beter,
als iets je kinderen lachen doet.
Al helpt het maar een centimeter,
met een cadeautje dat bekoort
jaagt men heel wat duister voort.

Doch zonder ruime port’monnee
blijft zo’n gedachte een idee.
Dus Piet, bekend om rare fratsen,
zei: “Chocoletters, suikergoed!

Die zijn perfect om te verpatsen.
Ik wed dat banket het ook wel doet!
En van de opbrengst van dat snoep:
cadeautjes voor de hele groep!
Als we iets voor koters willen,
dan is het antwoord: honger stillen!”

 Toegegeven, niet écht gezond,
maar wie iets wil doen voor and’re mensen,
die stopt het toch maar in de mond.
Best zwaar werk, die kinderwensen.

Tientallen helpers staan al klaar
om alle bestellingen te verwerken.
Samen met Rotary én elkaar
gaan we weer kinderharten sterken.
En namens de Sint en het hele stel:

U maakt er hun feest van!
Dus dank u wel.